Voor de productie van kuilvoer wordt het gras gemaaid waarna het eerst enkele dagen op het land blijft liggen zodat het (voor)droogt. Deze droogperiode is korter dan voor het maken van hooi. Er zit een verschil tussen kuilvoer voor rundvee en paarden: omdat tijdens de droogperiode voederwaarde verloren gaat probeert men bij de productie van rundveekuilvoer de droogperiode zo kort mogelijk te houden, omdat koeien veel energie en eiwit nodig hebben. Kuilvoer gemaakt voor koeien kan koliek bij paarden veroorzaken en is voor hun dus niet geschikt; paarden hebben juist minder rijk voer nodig, dus kan men het gemaaide gras langer laten drogen.

Ook het tijdstip van maaien is anders. Voor de productie van rundveekuilvoer maait men als het gras nog veel blad bevat. Voor paarden laat men het gras doorgroeien tot het (bijna) in bloei staat. Tijdens de droogperiode wordt het kuilvoer geschud en over het land verspreid. Wanneer het droog genoeg is, wordt het gras tot balen geperst en in plastic gewikkeld. Het doel is om zó strak te persen dat er geen zuurstof meer in zit en bij kan. In die omstandigheid gedijen de melkzuurbacteriën goed. Zij gaan vermeerderen en zetten suikers om in melkzuur waardoor het product zuurder wordt. Op deze manier wordt het gras geconserveerd. Naast de melkzuurbacteriën leven er ook boterzuur- en rottingsbacteriën (die eiwit omzetten in ammoniak) op het gras. Als deze bacteriën de overhand krijgen bederft het voer. Dit kan gebeuren als het gras onvoldoende is gedroogd.

Kuilvoeder gemaakt voor paarden heeft een redelijk hoog drogestofgehalte (afgekort als ‘ds’) van 60 tot 75%. Dat wil zeggen dat er niet meer dan 25 tot 40% vocht in zit. De zuurtegraad heeft een pH-waarde tussen de 5,4 en 6,5. Dit in tegenstelling tot kuilvoer gemaakt voor koeien die een pH waarde heeft van minder dan 5 tot 5,2. De verzuring is een gevolg van de productie van melkzuur door de melkzuurbacteriën en beschermt het product tegen bederf. De conservering in paardenkuil is een combinatie van lichte verzuring en droging, of van droging alleen (dan krijg je in principe hooi). Als het product redelijk droog is, is de kans op groei van schadelijke micro-organismen minder groot, maar kunnen de melkzuurbacteriën ook niet groeien en kan verzuring dus niet bijdragen aan de conservering. Is het droge stofgehalte minder dan ± 75%, dan kan broei eerder optreden en kunnen schimmels groeien.

Voor de productie van hooi wordt het gras gemaaid en op het land gedroogd tot er bijna geen water meer inzit. Hooi is dus zongedroogd gras met een drogestofgehalte van 80-85%. Tijdens het droogproces wordt het enkele malen geschud. Wanneer het hooi droog genoeg is wordt het in balen geperst en kan het bewaard of opgevoerd worden. Omdat hooi langer op het land moet blijven, hebben de weersomstandigheden meer invloed; bij regen moet het nog langer blijven liggen om weer te drogen. Hierdoor gaat de kwaliteit achteruit en stijgt het risico op schimmelgroei. Hooi moet om diezelfde reden ook droog opgeslagen worden in een goed geventileerde ruimte.

Most viewed

Most viewed

Most viewed

Most viewed

Most viewed

Most viewed

Most viewed

Most viewed

ruwvoer

Partners

Businesspartners

Rubriekpartners & sponsoren